ผู้ชายใคร่ลิฟต์

แฮร์รี่ยืนอยู่ตรงทางเชื่อมระหว่างถนนกับอพาร์ตเมนต์ รอให้ลิฟต์เลื่อนลงมา ขณะประตูลิฟต์เลื่อนเปิดเขาได้ยินเสียงผู้หญิงดังไล่หลัง "รอก่อนค่ะ" หล่อนก้าวเข้าลิฟต์ ประตูเลื่อนปิด หล่อนสวมชุดเหลือง ผมมวยไว้กลางหัว ตุ้มหูไข่มุกเทียมห้อยตรงปลายสายโซ่เงินเส้นเล็กทั้งสองข้าง ก้นหล่อนใหญ่และโครงสร้างแน่นบั๊บ หน้าอกหล่อนและเนื้อกายดูเหมือนเบียดแย่งกันระเบิดออกมานอกชุดสีเหลืองนั่น ดวงตาสีเขียวซีดจ้องตรงมายังเขา หล่อนหิ้วถุงใส่ของมีตัวหนังสือคำว่า Vons พิมพ์อยู่ข้างถุง ริมฝีปากหล่อนเปรอะป้ายด้วยลิปสติก ปากอิ่มนั้นดูยั่วตัณหา มันออกจะน่าเกลียด สีแดงสดของลิปสติกเป็นมันเลื่อม และพอแฮร์รี่โน้มตัวไปกดปุ่ม "ฉุกเฉิน"

มันได้ผล ลิฟต์หยุด แฮร์รี่เลื่อนตัวเข้าหาหล่อน ด้วยมือเดียวเขาเลิกกระโปรงหล่อนขึ้นและจับจ้องที่ขาทั้งคู่ ขาที่ดูสวยงามทั้งปลีกล้ามและนวลเนื้อ ดูเหมือนหล่อนจะกลัวจนตัวเกร็ง เขารวบตัวเธอจนถุงใส่ของหล่นลง กระป๋องผักและอาโวคาโด กระดาษชำระ ห่อเนื้อและแท่งขนมหวาน 3 แท่งหกเรี่ยรายพื้นลิฟต์ แล้วปากกับปากก็เลื่อนเข้าประกบกัน เขาควานลงต่ำและถกกระโปรงขึ้น ขณะยังดูดปากเขารูดกางเกงในออก แล้วจากนั้นโหย่งตัวขึ้น เขาโยกหล่อน กดหลังหล่อนปะทะผนังลิฟต์ แล้วก็เสร็จกิจ เขารูดซิปกางเกงขึ้น กดปุ่มชั้น 3 และรอ ยืนหันหลังให้หล่อน เมื่อประตูเปิดออก เขาก้าวออกไป ประตูเลื่อนปิดและลิฟต์เลื่อนขึ้น
แฮร์รี่เดินไปตามทางกลับห้อง เขาเสียบกุญแจและเปิดประตู โรเชลล์ภรรยาของเขากำลังทำอาหารเย็นอยู่ในครัว
"เป็นไงบ้างล่ะ" เธอถาม
"แย่เหมือนเคย" เขาเอ่ย
"อาหารเย็นจะเสร็จในสิบนาที" เธอบอกเขา
แฮร์รี่เดินเข้าห้องน้ำ ถอดเสื้อผ้าและอาบน้ำ หกปีแล้วกับงานที่ทำแต่ไม่มีเงินสักเหรียญในธนาคาร นั่นแหละสิ่งที่รั้งคุณไว้ พวกนั้นให้คุณแค่พออยู่รอดแต่มันไม่เคยให้คุณพอเพียงจนสามารถจะโบยบินหนีได้
เขาถูสบู่อย่างดี ชำระคราบไคลและยืนแช่อย่างนั้นปล่อยให้น้ำอุ่นไหลผ่านคอนำพาความเมื่อยล้าไปด้วย เช็ดตัวเสร็จแล้วเขาสวมเสื้อคลุม เดินเข้าครัวนั่งลงที่โต๊ะ โรเชลล์ยกจานออกมามีเนื้อบดก้อนและน้ำเกรวี่ เธอทำเนื้อบดก้อนและน้ำเกรวี่ได้อร่อย
"ฟังนะ" เขาพูด "บอกข่าวดีผมซักข่าวหน่อย"
"ข่าวดีรึ"
"คุณรู้นี่ว่าอะไร"
"รอบเดือนหรือ"
"ใช่"
"รอบดือนฉันขาด"
"โธ่"
"กาแฟยังไม่ได้นะ"
"คุณก็ลืมเสมอ"
"ฉันรู้ ฉันไม่รู้ว่าอะไรทำให้ฉันเป็นงั้น"
โรเชลล์นั่งลงและทั้งคู่เริ่มกินโดยไม่มีกาแฟ เนื้อบดก้อนอร่อยมาก
"แฮร์รี่" เธอพูดขึ้น "เราทำแท้งก็ได้"
"ก็ได้" เขาพูด "ถ้าอยากให้เป็นอย่างนั้น เราก็ควรทำ"
เย็นวันถัดมาเขาขึ้นลิฟต์คนเดียว ขึ้นไปถึงชั้นสามและออกจากลิฟต์ แต่แล้วก็หันกลับเข้าลิฟต์ กดปุ่มอีกครั้ง เขาลงมาถึงด้านล่างเขาเดินออกไปที่รถและนั่งรอ เขาเห็นหล่อนกำลังเดินไปยังทางเชื่อมลานจอด ครั้งนี้หล่อนไม่ได้ถือถุงใส่ของ เขาเปิดประตูรถออกไป
คราวนี้หล่อนสวมชุดแดง สั้นและรัดรูปกว่าชุดเหลืองนั้น หล่อนปล่อยผมลงมันยาวเกือบปรกหลัง หล่อนยังคงสวมตุ้มหูไข่มุกเทียมนั่นอยู่และปากหล่อนโปะลิปสติกหนากว่าก่อนอีก ขณะหล่อนก้าวเข้าลิฟต์เขาโผเข้าตามหล่อน ทั้งคู่ขึ้นลิฟต์ไป และเหมือนครั้งที่แล้วเขากดปุ่ม "ฉุกเฉิน" แล้วก็โอบคร่อมหล่อน ทาบปากกับปากแดงยั่วยวนของหล่อน หล่อนสวมเพียงถุงเท้ายาวถึงเข่า แฮร์รี่ถอดกางเกงในออก จับไอ้น้องชายยัดเข้าไป กระแทกกระทั้นกับผนังลิฟท์ทั้งสี่ด้าน ครั้งนี้นานกว่าครั้งที่แล้ว จนเสร็จ แฮร์รี่สวมกางเกงหันหลังให้หล่อนและกดปุ่มเลข 3
ตอนที่เขาเปิดประตูเข้าไป โรเชลล์กำลังร้องเพลงอยู่ เสียงเธอแย่มาก แฮร์รี่อาบน้ำรีบๆ และสวมเสื้อคลุมออกมานั่งลงที่โต๊ะ
"พระเจ้า" เขาพูด "วันนี้พวกนั้นปลดคนออก 4 คน แม้แต่จิม บรอนสัน"
"มันแย่มากๆ" โรเชลล์ครวญ
มื้อนั้นมีสเต๊กและมันฝรั่งทอด สลัดและขนมปังกระเทียม มันก็ไม่เลวนัก
"คุณรู้มั้ยว่าจิมอยู่นั่นมานานแค่ไหน"
"ไม่รู้สิ"
"5 ปี"
โรเชลล์ไม่ตอบอะไร "5 ปี" แฮร์รี่พูด "มันไม่สนใจหรอก พวกเลวนั่นมันไม่มีความเห็นใจ"
"คราวนี้ฉันไม่ลืมชงกาแฟแล้วนะ แฮร์รี่"
เธอยืนพิงและจูบเขาขณะรินกาแฟให้ "ฉันดีขึ้นนะ คุณเห็นมั้ย"
"อื้อ"
เธอนั่งลง "เมนส์เริ่มมาวันนี้"
"อะไรนะ เรื่องจริงรึ"
"ใช่ แฮร์รี่"
"เยี่ยม เยี่ยม..."
"ฉันไม่อยากมีลูกจนกว่าคุณอยากจะมี แฮร์รี่"
"โรเชลล์ เราน่าจะฉลองกันหน่อย ไวน์ดีๆซักขวด ผมจะไปซื้อมาหลังมื้อเย็น"
"ฉันหามาแล้ว แฮร์รี่"
แฮร์รี่ลุกขึ้น เดินไปรอบโต๊ะ เขายืนเยื้องหลังโรเชลล์ เอามือช้อนคางเอียงหัวเธอมาด้านหลังและจูบ "ผมรักคุณยาหยี"
แล้วทั้งคู่ก็กินข้าวมื้อเย็น เป็นมื้อเย็นที่วิเศษรวมทั้งไวน์รสเลิศด้วย
แฮร์รี่ออกจากรถขณะหล่อนเดินมาตามทาง หล่อนหยุดรอเขา และเข้าลิฟต์พร้อมกัน หล่อนสวมกระโปรงสีน้ำเงินเสื้อสีขาวมีลายดอกไม้ รองเท้าขาว ถุงเท้าขาว ผมมวย และหล่อนสูบบุหรี่เบนสันแอนด์เฮ็ดจ์ส
แฮร์รี่กดปุ่ม "ฉุกเฉิน"
"เดี๋ยวก่อนพ่อหนุ่ม"
เป็นครั้งที่สองที่แฮร์รี่ได้ยินเสียงหล่อน เสียงแหบเล็กน้อยแต่ก็ไม่ใช่เสียงที่แย่
"ไปที่ห้องฉัน"
"ได้เลย"
หล่อนกดปุ่ม 4 ลิฟต์เลื่อนขึ้นไป และพอประตูลิฟท์เปิดทั้งคู่เดินไปตามทางถึงห้อง 404 หล่อนไม่ได้ล็อคห้อง
"ห้องสวย" แฮร์รี่ชม
"ฉันชอบมัน ให้ฉันหาอะไรให้คุณดื่มมั้ย"
"เอาสิ"
หล่อนเดินเข้าครัว "ฉันชื่อนาน่า" หล่อนบอก
"ผมแฮร์รี่"
"ฉันรู้ว่าคุณเป็นใคร แต่ชื่อคุณน่ะ?"
"ตลกน่ะ" แฮร์รี่พูด
หล่อนถือเหล้ามา 2 แก้ว นั่งดื่มกันที่เก้าอี้นอน "ฉันทำงานที่ร้านโซดี้" นาน่าพูด "เป็นพนักงานหน้าเคาน์เตอร์ที่โซดี้"
"ดีนี่"
"ดีกะผีอะไรล่ะ"
"ผมหมายถึงดีที่เราอยู่ด้วยกันที่นี่"
"จริงหรือคะ"
"แน่นอน"
"งั้นไปห้องนอนกัน"
แฮร์รี่ตามหล่อนไป นาน่าดื่มหมดแก้วและวางแก้วเปล่าบนโต็ะเครื่องแป้ง หล่อนเดินเข้าห้องน้ำ เป็นห้องน้ำที่กว้างมาก หล่อนเริ่มร้องเพลงและค่อยๆถอดเสื้อผ้า นาน่าร้องเพลงได้ดีกว่าโรเชลล์ แฮร์รี่นั่งที่ขอบเตียงและดื่มหมดแก้ว นาน่าเปลือยกายออกมาจากห้องน้ำและตรงไปที่เตียง ขนบนเนินนูนดูดำกว่ากว่าผมหล่อน
"เอาละยัง?" หล่อนว่า
"โอ" แฮร์รี่ว่าพลางถอดรองเท้าและถุงเท้า แล้วถอดเสื้อ กางเกง เสื้อกล้าม กางเกงใน จากนั้นกระโจนลงข้างๆหล่อน หล่อนหันหน้ากลับมาและเขาจูบหล่อน

"ฟังนะ" เขาบอก "เราจะทำอะไรๆทั้งที่ไฟยังสว่างน่ะหรือ?"
"ได้สิ" นาน่าลุกขึ้นปิดไฟผนังและไฟหัวเตียง แฮร์รี่รู้สึกว่าเธอประกบปาก ไล้ลิ้นเข้ามาวูบเข้าออก แฮร์รี่พลิกตัวขึ้นทับหล่อน ตัวหล่อนนิ่มนุ่มมากคล้ายเป็นเตียงน้ำ เขาจูบและเลียหน้าอกหล่อน จูบปากและไซ้คอ บรรจงจูบเธออยู่ครู่หนึ่ง
"เกิดอะไรขึ้น?" หล่อนถาม
"ผมไม่รู้" เขาบอก
"มันไม่สู้ใช่มั้ย"
"ไม่รู้"
แฮร์รี่ลุกขึ้นและใส่เสื้อผ้าในความมืด นาน่าเปิดไฟที่หัวเตียงให้
"คุณเป็นอะไร? ลิฟต์วิปริต?"
"ไม่ไม่..."
"คุณทำได้เฉพาะอยู่ในลิฟต์ใช่มั้ย?"
"ไม่ใช่ คุณคนเดียวเท่านั้น จริงจริง ผมไม่รู้ว่า...มันนอกเหนือ"
"แต่ฉันเพิ่งรู้เดี๋ยวนี้" นาน่าพูด
"ผมรู้" แฮร์รี่พูดพลางดึงกางเกงขึ้น แล้วก็นั่งลงสวมถุงเท้าและรองเท้า
"ฟังนะ คุณมันเลวสิ้นดี"
"อือ?"
"เมื่อคุณพร้อม และคุณต้องการฉัน มาที่ห้องฉัน เข้าใจ๊?"
"ผมเข้าใจ"
แฮรี่สวมเสื้อผ้าเสร็จเรียบร้องแล้วยืนขึ้น
"ไม่มีการทำในลิฟท์อีกแล้ว เข้าใจ๊?"
"ผมเข้าใจ"
"ถ้าคุณเอาฉันในลิฟท์อีกครั้ง ฉันจะเรียกตำรวจ นั่นเป็นข้อตกลง"
"โอเค โอเค"
แฮร์รี่เดินออกจากห้องนอน ผ่านห้องนั่งเล่น และออกประตูไป เดินไปที่ลิฟท์ กดปุ่มรอ ประตูเลื่อนเปิดแล้วเขาเข้าไปข้างใน ลิฟท์เริ่มเลื่อนลง มีผู้หญิงหน้าตาเอเชียยืนถัดไปจากเขา หล่อนเป็นคนผมดำ สวมกระโปรงดำ เสื้อสีขาว สวมถุงน่อง เท้าเล็ก และใส่รองเท้าส้นสูง หล่อนผิวค่อนข้างคล้ำ ที่ปากมีรอยของลิฟสติกอยู่ ร่างนั้นดูเล็ก แต่ก็แฝงไว้ด้วยความมีเสน่ห์ ตาสีน้ำตาลที่ดูเศร้าลึกและโรยล้า แฮร์รี่เลื่อนตัวไปกดปุ่มฉุกเฉิน ทำให้หล่อนร้องขึ้นมา เขาตบหน้าหล่อน ล้วงผ้าเช็ดหน้าออกมาและโปะไปที่ปากหล่อน ล็อคเอวหล่อนด้วยแขนข้างหนึ่ง และหล่อนข่วนเข้าที่หน้าเขา เขาเอื้อมลงถกกระโปรงหล่อน เขากระหยิ่มในสิ่งที่เห็นตรงหน้า.

จากเรื่อง The Man Who Loved Elevators

ชาร์ลส์ บูคาวสกี้ เขียน

อาณัติ มาตรคำจันทร์ แปล

พิมพ์ครั้งแรก นิตยสารโพโม ฉบับที่ 3